Dr Arsen Bulut: Čovjek sa mnogo darova u sebi
Kod našeg naroda veoma je snažna duhovna vertikala između živih i njihovih upokojenih srodnika. Posebno je to uočljivo u Prebilovcima koji su na početku Drugog svjetskog rata, u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, doživjeli biblijsku tragediju. Tada je u avgustu 1941., prema poznatim imenu i prezimenu, poginulo čak 284 djece, ugašeno je 36 ognjišta, iz 57 porodica niko nije preživio. U drugoj polovini, druge ratne godine, 43 Prebilovčanina ponovo je formiralo porodicu pa je do kraja rata rođeno, u drugom braku, 18 djevojčica i 19 dječaka. Ponijeli su imena umorene braće i sestara. Tako su u familiji Jove Buluta - Crnog, u prvoj i drugoj generaciji, obnovnjena imena, Arsena, Milenka, Milene, Danice, Miladina i Manojla.
Jovo Bulut -Crni i njegovo potomstvo značajno su prisutni u istoriji Prebilovaca. Još od vremena Austro-ugarske vladavine nad Bosnom i Hercegovinom, u publisistici a još i više u narodnom predanju, susrećemo se sa Jovom,a kasnije i sa njegovim sinovima Arsenom i Manojlom. Arsen je bio jedan od prvih studenata iz Prebilovaca dok je Manojlo bio zadužen za sportske aktivnosti sokolske organizacije u naselju koja je, između dva rata, bila jedna od uspješnijih u Hercegovini.
Jovo je, kaže narodno predanje, često biran kao starješina sela a nalazio se, prilikom puštanja u saobraćaj uskotračne pruge Sarajevo-Metković (1. avgust 1891.), kao predstavnik sela, u svečanom vozu. U oskudnoj ali sačuvanoj literaturi susrećemo se sa Jovom kao predsjednikom odbora Crkveno-školskeopštine (gabeoskaparohija) Klepci- Čapljina, kakojenosilaimetedaleke 1928. godine, stoji u Spomenici Eparhije Hercegovačko-zahumske. (strana 157). Kao starješina sela Jovo je presudno uticao na trasu makadamskog puta do Prebilovaca od mosta na rijeci Bregavi.
Tokom Drugog svjetskog rata biblijsku tragediju Prebilovaca preživjeli su samo glava porodice Jovo i njegovi sinovi Maksim i Manojlo. Arsen, koji se nalazio u Beogradu, bio je ilegalac u okupiranom Beogradu. Bio je član ilegalne grupe mladih u Beogradu čije je djelovanje u ratu, u slobodnoj zemlji, inspirisalo autore čuvene televizijske serije ”Otpisani”. Poginuo je 1944. godine na planini Kosmaj.
Pripremajući dokumentarnu emisiju za Radio TV Beograd, Milošu Markoviću o zločinu u Prebilovcima svjedočila je pred mikrofonom 1989. godine, Anđa Tripković, ”kako se jedna mlada majka iz Prebilovaca Ljubica Bulut (27) rođena Brnjašić, našla pred jamom sa svoje troje dece; kćerka Milena (1), sinovi Miladin (5) i Milenko (7). Gledala je kako ustaše otimlju decu od majki, bacaju ih uvis i dočekuju na bajonete, ili im razbijaju glave od stene. Videvši šta je čeka, ta tragična majka je našla način da svojoj deci olakša put u smrt. Zagrlila ih je i uzviknula Anđeli moji, hajde da letimo i sama se, sa svojom decom bacila u jamu”, zabilježio je mikrfon RTB Miloša Markovića. Taj prizor, sjeća se Marković, ”zauvek mi se ugravirao u pamćenje”. Ta mlada majka bila je prva žena Manojla Buluta.
Manojlo, Jovin najstariji sin kao i još 42 Prebilovčanina, po drugi put, formirao je porodicu. Oženio se sa Cvijom Soldo iz sela Suzina kod Berkovića. Upoznao je dok je 1944-45 godine bio komandant mjesta Stolac. U drugom braku obnovio je ime sina Milenka i brata Arsena. Treće dijete Cvije i Manojla, koje su dobili, je kćerka Divna.
Dr Arsen Bulut (1947-1994) rodio se kao drugo dijete Cvije i Manojla. Neposredno pred Arsenovo rođenje familija se sa sinom Milenkom (1946-2010) kao bebom, iz Prebiovaca preselila u Čapljinu. Jedno vrijeme, početkom pedesetih godina, Buluti su živjeli u Mostaru, gdje je Manojlo radio u Osnovnom sudu,da bi se ponovo vratili u Čapljinu, gdje će sve do penzionisanja Arsenov otac raditi kao kao sudija. Osnovnu i srednju školu Arsen jezavršio u Čapljini. Bio je odličan učenik. Nakon završetka gimnazije 1966. godine odlazi na studije u Beograd. Završio je stomatologiju na Medicinskom fakultetu. Diplomirao je januara 1973. Za vrijeme studija živio je u studentskom domu na Voždovcu.
Na radni angažman, kao stomatolog, nije dugo čekao- do aprila 1973. kada počinje raditi u Domu zdravlja u Čapljini i područnoj ambulanti na Domanovićima. Oženio se sa Radmilom Pudar, februara 1974. godine. Te godine, u avgustu, dobili su prvo djete, kćerku Bojanu a kasnije na svijet su došle još dvije kćerke Milena (1978.) i Branislava (1985.).
---------
Pred sami ovaj potonji rat, u zubarskoj ordinaciji Doma zdravlja u Čapljini, sa dr Arsenom Bulutom sjedili su i ćaskali, uz potaman ohlađenu mlaćenicu, Manojlo Aco Ekmečić – koji je ispričao ovu dogodovštinu - i dr Slaviša Bošković, inače prebilovački zet, oženjen Ekmečušom.
Kad, eto ti Gojka -Gojana Dragićevića koji, onako naprečac banuvši, još s vrata, povika:
- Vadi, ne mogu više izdržati!
Zub je bio pod teškom upalom i Arsen nije mogao da mu dade inekciju sa anestetikom.
A kad je kvarnjak, da zlo bude veće, jakim korenom dobrano uraslim u vilicu, počeo klještima čupati, ovome uz bol udariše potocima suze na oči.
- Boli li Dragiću? – upita ga Arsen u očiglednoj i iskrenoj brizi.
- E, nećeš znati Bulutu! – dobio je, kroz okrvavljena i od boli iskrivljena usta zaklonjena šakom, odavno znani odgovor a koji još uvijek svjedoči o nekdašnjim i odavno prevaziđenim zađevicama između dva najbrojnija bratstva u Prebilovcima.
--------
Kad je počeo rat 1992. godine, poslije junskog povlačenjaSrba i vojskeiz doline Neretve, dr Arsen odlazi sa familijom za Beograd. Zapošljava se u privatnoj ordinaciji kolege sa fakulteta gdje radi sve do prerane smrti 8. januara 1994. godine.
U vrijeme kada je izabran za predsjednika Odbora za izgradnju hrama u Prebilovcima, u čijoj su kripti sahranjeni posmtrni ostaci Srba iz Donje Hercegovine koji su prethodno ekskumirani iz hercegovačkih jama, do punog izražaja su došle sve ljudske i organizacijske sposobnosti dr Arsena Bulta. Strpljiv u razgovoru sa ljudima, odmjeren sa rječima. Uvažavao je kolege iz Odbora za izgradnju hrama. Pored ostalih i njegovom zaslugom najviše, izgradnja hrama je napredovala. Kripta je već bila završena i 4. avgusta 1991. u njoj su vječni mir trebali naći umoreni Srbi u Drugom svjetskom ratu. Nepunu godinu kasnije pripadnici HVO i Hrvatske vojske minirali su hram razornim eksplozivom, sa posmrtnim ostacima nevinih žrtava, iistisravnili sa zemljom. Treba li reći da za to niko nije odgovarao!? A zna se i koja jedinica i koji su vojnici to učinili. Postoje i video snimci.
Arsen je, sa svojom familijom, sačuvao značajan dio snimljenog arhivskog materijala i neutrošenih sredstava, koja su se mogla angažovati i angažovana su, poslije rata, na obnovi hrama u selu koji se danas ubraja među najljepše hramove u svekolikom pravoslavlju.
Iza Arsena ostala je supruga Radmila i tri kćerke (ad).
