Prebilovci - kamen krvlju poprskan
Srpsko selo Prebilovci, u opštini Čapljina, u Južnoj Hercegovini, simbol je velikog postradanja srpskog naroda.
Piše: Slobodan Bobo Zurovac
Južna Hercegovina, opština Čapljina, srpsko selo Prebilovci. Prema predanju naziv sela potiče od vlastele Pribilovci koje je tu nekada živjela, o čemu svjedoči više kamenom zidanih i kamenom pločom pokrivenih grobnica koje se nalaze u prebilovačkom groblju.
Na jednoj nadgrobnoj ploči vidio sam izrađen grb čiji su sastavni dijelovi štit i mač. Šezdesetih godina u ovo groblje su dolazili stručnjaci Zemaljskog muzeja iz Sarajeva, i prema njima i prema zakonu vjerovatnoće ovi grobovi treba da pripadaju vlasteli Pribilovci, po kojoj selo nosi ime.
Selo je smešteno na lijevoj, istočnoj, obali rijeke Neretve. Prebilovci su kameniti, ali su omeđeni vodama. Sa zapadne otrane to je rijeka Bregava, sa istočne to ou vode prirodnog rezervata i lovišta Hutovo Blato, a sa južne to je rijeka Neretva, u koju se tu podno Prebilovaca ulijeva rijeka Bregava.
Miho (Marka) Dragićević
Dobrovoljci
Solunski dobrovoljac, rođen 1892. godine. Kada je izbio Prvi svjetski rat 1914. godine mobilisan je u vojsku Austro-Ugarske i poslat na front na Drini, u rat protiv Srbije. Kao i ogroman broj Srba iz tog dijela bivše carevine prebjegao je i Miho Dragićević u srpsku vojsku. Odstupa sa srpskom vojskom preko albanskih i crnogorskih gudura. Sa Jadranskog mora iz Albanije, francuskim brodovima, srpska vojska prebacuje se na ostrvo Krf. Na ovom ostrvu Miho Dragićević se oporavlja od iscrpljenosti i bolesti. Poslije oporavka na ostrvu Krfu kao pripadnik Vardarske divizije učestvuje u proboju Solunskog fronta. Kao dobrovoljac, poslije završetka rata, kolonizovao se u Rusko Selo kod Kikinde, gde se oženio i umro poslije Drugog svjetskog rata, ostavivši iza sebe mnogobrojnu familiju.
Od pamtivijeka Prebilovci su više nego selo. Prebilovci su bili pojam hrabrosti, razboritosti i umnosti. Oni su ono što drugi nisu.
Još uvijek istoričare zbunjuje činjenica da su Prebilovci, konkretno porodica Dragičević, za sve vrijeme turske vladavine, a to je bezmalo pet stotina godina, bila je vlasnik zemlje, a poznato je da za vrijeme turske vladavine Srbi nisu mogli biti vlasnici, nego samo kmetovi. Pleme Dragičevića vlasništvo nije dobilo na poklon, oni su se grčevito borili za to. Više puta su predstavnici Dragičevića potezali na daleki put do Carigrada, u nameri da izdejstvuju odobrenje na vlasništvo. Mnogi Dragičevići se sa tog puta nisu vratili, ali oni koji jesu ostavili su nam u istorijsko nasleđe činjenicu da za cijelo vrijeme turske vladavine u Hercegovini, porodica Dragičević iz Prebilovaca je bila i ostala vlasnik zemlje. Poslije osmanlija, dolazi Austro-Ugarska čizma. Ne mareći za naziv okupatora, Prebilovčani ne dozvoljavaju da se zatre pravoslavlje i srpski rod. Stariji Prebilovčani pričali su, da do 1914. godine, nisu bili dužni da se odazovu na bilo kakav poziv vlasti, ukoliko poziv nije bio napisan ćirilicom.
Sa početkom Prvog svjetskog rata nahrupile su svakojake nedaće. Zabranjuje se upotreba ćirilice, a Prebilovčani bivaju maltretirani, tamničeni i ubijani. Prebilovačke majke, sestre, žene, kćeri i djevojke "uče" geografiju razaznavajući gde su im utamničeni sinovi, braća, muževi, očevi i mladići.
Hristoliki, u narodu omiljeni prota Vaso Medan, interniran je u logor Arad, gdje biva ponižavan i mučen. Prota Vasi čupaju bradu, na glavi mu razbijadu orahe čekićem, ponižavaju ga uprezadući ga u jaram da ore, svakodnevno ga tuku korbačem. Nepunu godinu dana po izlasku iz logora, od posljedica logorskog tretmana, prota Vaso se predstavio u Gospodu.
Simo Šarić, koji je bio poštovan i cjenjen seoski knez, nije mogao izdržati logorski tretman. Kosti je ostavio u logoru Arad.
Ne, ne više tuđinski jaram, ne više za slobodom vapiti, ne više mrsku švapsku uniforiu gledati. Osamnaest Prebilovčana, osamnaeet junaka, budeći u sebi osjećanje nacionalnog i duhovnog identiteta, donosi odluku da ide u dobrovoljce na Solunski front, u borbu za slobodu i krst časni.
Obren (Jove) Suhić
Dobrovoljci
Obren Suhić rođen je 1886. godine. Bio je oženjen sa Đurđom Čavaljuga iz Gnjilišta sa kojom je imao šestoro djece, kćerke Kosu, Maru, Kovu, Joku i Cviju i sina Jovu. U Prvom svjetskom ratu, na Karpatima, kada mu se ukazala prva prilika predao se Rusima kao vojnik Austro-Ugarske. Našao se u zarobljeničkom logoru u gradu Omsk (Sibir). U logoru svrstava se među dobrovoljce i odlazi na Solunski front. Poslije Prvog svjetskog rata kao dobrovoljac stiče pravo da sa familijom kolonizuje u Rusko Selo (kod Kikinde). Međutim, to pravo Obren nije iskoristio, ustupio ga je kćerki Kosi. Iz mnogočlane familije Obrena Suhića, Drugi svjetski rat preživjeće samo kćerka Kosa u Ruskom Selu. Jedanaestogodišnji Jovo zaklan je sa ocem u Morinom Otoku, 14. avgusta 1941. godine. Kćerke Kova i Joka ubijene su u blizini kuće na Brdu (Suhića kuće) 6. avgusta a Cvija i Mara zajedno sa majkom Đurćom tog istog dana žive su bačene u Šurmanačku jamu.
Od dobrovoljaca, prvi među jednakim bio je Mihailo Dragičević koji je dogurao do artiljerijskog pukovnika. A u znak poštovanja, i iskazane hrabrosti na Solunskom Frontu, svjedok na vjenčanju Mihajla Dragičevića bio je niko drugi do Nj.V. kralj Petar.
Priča prelazi u nevjericu, kada se kaže da za četrdeset godina diktature austro-ugarskog kaplara Broza, u izrazito hrvatskoj, proustaški orijentisanoj sredini kakva je Čapljina, niko nije smjeo ni usmeno a kamoli pismeno spomenuti te junake srpskog roda.
Zato, neka mi bude dozvoljeno, da oslobodim od zaborava imena srpskih prebilovačkih dobrovoljaca na Solunskom frontu. Slava pripada njima: Bulut (Nikole) Milan, Bulut (Nikole) Novica, Bulut (Nikole) Mitar, Bulut (Riste) Jovo, Bulut (Lazara) Pero, Dragičević (Marka) Miho, Dragičević (Jove) Miho, Dragičević (Sime) Lazar, Dragičević (Sime) Đetko, Dragičević (Jove) Vaso, Ekmečić (Đure) Lazar, Ekmečić (Šćepana) Vojin, Medan (Dušana) Nikola, Suhić (Jove) Obren, Đirić (Šćepana) Todor, Ćirić (Šćepana) Milan, Ćuk (Pere) Danilo, Šarić (Spasoja) Dušan i Šarić (Mitra) Pavle.
Prebilovčani nisu samo bili zemljoradnici i stočari,dužna pažnja je poklanjana i društvenom životu. Godine 1924, vlastitim trudom, selo dobiva Osnovnu školu, uz koju stasa nekoliko sekcija: dramska, horska, guslarska i streljačka.
Dramska sekcija zavjese na pozornici imala je islikane likovima devet braće Jugovića i starog Jug Vogdana.
Naravno, 1941.godine zavjesu su uništile komšije, hrvatske ustaše. Uz ove sekcije, vidnu ulogu u seoskom životu imala je i Sokolska četa, koje je 1940.godine osvojila prelazni "Lovorov vijenac sa trakom", kao najbolja u Hercegovini.
Iznenađenje bi bilo, da ustaše nisu uništile i ovo priznanje, ali iznenađenja nije bilo.
4. avgust 1941. godine.
Bio je dan, a bila je noć. Bilo je ljeto, a bila je zima. Bili su komšije, prijatelji, kumovi, a bili su krvnici, dželati i siledžije. Bili su ljudi, a bila su bića od kojih se sotona zastidjeti može. Tog kobnog dana u Preibilovce se sleglo, pod puškom i kamom, oko tri hiljade ustaša. Pošto nisu bili naoružani, odrasli Prebilovčani bili su prinuđeni da se sklone u okolna brda, a u selu su ostale žene, djeca i starci.
I tada na scenu stupaju sa silom srođeni sotonini ugodnici. Ustaški logornik Franjo Vego iz Čapljine, u prostorijama Osnovne škole u Prebilovcima, siluje djevojku Medić (Riste) Đuku. Vidjevši to, podređene ustaše pred školu iznose ćebad i pred okupljenom masom započinju krvavi pir.
Pod prijetnjom smrću, sa puškom uperenom u sljepočnicu, ustaša Jozo Borovac iz čapljinskog sela Trebižat, naređuje Stoji Bulut, ženi Ljubanovoj, da kćeri Milevi drži rasčerečene noge dok je on siluje. Naočitu, Dragičević (Maksima) Fimiju poslije žestoke borbe, vrisaka, plača i jauka, siluje desetak ustaša. Poslije silovanja je kolju.
Seoeku učiteljicu Stanu Arnaut siluje desetak odraslih ustaša, a poslije toga siluju je njezini maloletni đaci iz čapljinskog sela Gabela, gdje je nesretna Stana prije Prebilovaca službovala. Svirepe i krvožedne ubice zvjerskog instinkta, zadovoljivši svoju požudu Stani bajonetom kasape stomak i polumrtvu je bacaju u baštu podno škole, gdje je kolju i zakopavaju.
Lazar (Đure) Ekmečić
Dobrovoljci
Lazar (Đure) Ekmečić rođen je 1893. godine. U Austrougarsku vojsku mobilisan je 1914. Iz sabirnog centra u gradu Đer (Mađarska), upućen na Karpate, na front protiv Rusije. U borbama se predaje Rusima i biva upućen u zarobljenički logor u gradu Omsku u Sibiru. Kada u Rusiji 1915. godine dolazi do formiranja Prve srpske dobrovoljačke divizije, Lazar se prijavio u srpske dobrovoljce. Prva srpska dobrovoljačka divizija se uputila na dugačak i neizvjestan put na Solunski front.U Odesi se ukrcava u vozove i preko cijele Rusije, skraja na kraj, prebacuje se do luke Port Artur u Koreji, gdje prelazi na engleske brodove i nastavlja put dalje morem. Divizija stiže u Solun i priključuje se srpskim snagama na Solunskom frontu.
Lazar je učestvovao u proboju Solunskog fronta i oslobađanju Makedonije, Kosova iMetohije i Crne Gore, gdje ostaje sve dok se nisu riješili problemi sa granicom između novostvorele države Srba Hrvata i Slovenaca i Italije. Nakon demobilizacije dodjeljena mu je zemlja u Ruskom Selu kod Kikinde, ali se tamo nije preselio sa porodicom, nego je zemlju obrađivao a kasnije je izvršio zamjenusa Dragićevićima-Brnjašićima za zemlju u Prebilovcima. Ženio se dva puta. Prvi put sa Marom (Pavla) Marić iz Klepaca koja je umrla nakon porođaja sa kćerkom Vasilijom 1926 godine. Lazar je sa Marom izrodio četvoro djece: sina Đuru i kćerke Joku, Čestislavku i Vasiliju. Drugi put oženio se sa Jokom (Petra) Šarić iz Prebilovaca i sa njome je imao petoro djece: Radojku, Stoju, Arsena, Svetozara i Milorada. Dvoje djece, Stoja i Arsen umrli su im 1933. godine. Drugi svjetski rat preživjeo je samo Lazar i dvoje djece iz prvog braka, sin Đuro (1921) i kćerka Joka (1923). Poginuli su supruga Joka (35) koja je bila pred porođajem, kćerke Čestislavka (16), Vasilija (14), Radojka (11) te sinovi Svetozar (7) i Milorad (2) godine.
Lazar je umro 1977. godine.
Verujući da je kumstvo čast i obaveza, nesrećna djevojka Bulut (Jove) Danica, sklonila se u komšijsko, hrvatsko, selo Loznicu kod kućnog kuma Matić Damjana. Kum Damjan je nije silovao, ali s obzirom da se kod čapljinskih ustaša gubitak ljudskog dostojanstva proglašavao za vrlinu, to je po nagovoru Damjana, učinio Tomić (Ante) Jozo, komšija Damjanov, koji Danicu odvodi u Čapljinu, iživljava se nad njom dva-tri dana, potom je kolje i ostavlja na ledini da joj psi leš razvlače.
Sotone nadmašuju sotone, kada zatičući u porođajnim bolovima Milevu Medan, ženu Bogdanovu, bajonetom joj raspore stomak, bajonetom vade dijete iz utrobe majke, zamotavaju ga krpama i opet bajonetom vraćaju dijete u utrobu.
Iz prisutne mase, ustaše odabiru dvadesetak najljepših djevojaka, prisiljavaju ih da se skinu ko od majke rođene i da kolo igraju. Pošto su ga skinuli do gola, u kolo ubacuju i osamdesetogodišnjaka Šarić Nikolu zvanog "Hadžija", a da slika bude kompletna potrudili su se muslimani iz Čapljine koji su sa dvije harmonike i gitarom činili muzičku potporu. Vrhunac bestijalnosti sastojao se u tome da su ustaše dječicu iz preko pedeset koljevki uzimale za noge, pa zatim zamasima udarali dječijim glavama o zidove škole.
Godine 1941, Prebilovčani bivaju odvedeni u logor Modrič u komšijsko selo Tasovčiće. Tokom noći čapljinske ustaše dolaze u logor, izvode iz logora djevojke Olgu (Riste) Brnjašić i Danicu (Milana) Šarić, siluju ih nekoliko časova i ponovo vraćaju u logor.
Noću, 5-6. avgusta 1941. godine, iz logora na Modriču, ustaše Prebilovčane prebacuju na 2,5 km udaljenu železničku stanicu u Čapljini, gdje se počela porađati Mileva Ekmečić, žena Brankova. Luciferovi srodnici su nagrnuli na Milevu bajonetama iskasapili i nju i dijete, te tako raskomadane zatrpali ih u smeće kod željezničke stanice.
Dva-tri časa poslije pola noći Prebilovčane zatvaraju u šest stočnih vagona i odvoze ih u šest kidometara udaljenu železničku stanicu Šurmance.
U osvit zore 6. avgusta 1941. godine sa željezničke stanice u Šurmancima, preko šest stotina Prebilovčana nagurani u kolonu, koju su sa obe strane motkama i kundacima od pušaka udarale ustaše, upućuje se uz brdo Crmnicu do kote zvane Vranac, kote koja je udaljena par stotina metara od jame Golubinka.
Na koti Vranac ustaše su ih opljačkale, a poslije pljačke opet su radili ono što im je istorija u nauk ostavila, tj. tukli, silovali i klali.
Oko hiljadu hrvatskih ustaša sa područja opštine Čapljina, samo za nekoliko časova, napominjem ponovo samo za nekolino časova, bacilo je preko šest stotina živih Prebilovčana u jamu Golubinka na brdu Crmnica u selu Šurmanci, opština Čapljina.
Ne želeći da je krvoloci dodiruju, žena Manojla Buluta uzela je za ruke svoja dva sina i zajedno sa njima skočila u bezdan jame Golubinka. Prebilovačke djevojke su mislile da je tu kraj njihovim mukama, ali ustaše nisu mislile tako, jer ponovo odabiru desetak djevojaka, ponovo ih siluju, ponovo kolju.
U mjesecu maju 1941. godine Prebilovci su imali 994 srpske glave. U mjesecu maju 1945. godine Prebilovci su imali – 170 srpskih glava, što će reći da su komšije, hrvatske ustaše, žive bacile u jamu ili zaklali, 824 Srbina iz Prebilovaca.
Prebilovci, kamen krvlju poprskan.
Od mjeseca maja 1945. - do danas
Poslije mjeseca maja 1945. godine, na području opštine Čapljina, nije bilo srpske kuće bez crne zastave, ali policiji austro-ugarskog kaplara, trebalo je dvanaest godina da otkrije opšte poznate počinioce zločina, ustaše krvoloke.
Iako je na jami Golubinka u Šurmancima bilo oko hiljadu ustaša, na Okružnom sudu u Mostaru, 3. oktobra 1957.godine, suđeno je samo četrnaestorici ustaša. Šest je osuđeno na smrt strijeljanjem: Jovanović Ivan, Anković Mirko, Ivanković Mate, Ostojić Jozo, Vasilj Jakov i Prusac Jozo, a ostali su suđeni na različite vremenske kazne.
Za plakati je da je na sudskom procesu u Mostaru, jedan od sudija porotnika bio i Jozo Jelčić, predsjednik Sreskog odbora u Čapljini (gradonačelnik), ustaša iz čapljinskog sela Grabovina, koji je učestvovao u hapšenju i sprovođenju Prebilovčana do jame Golubinka u Šurmancima. Taj isti Jozo Jelčić je bio glavnokomandujući ustaša, prilikom naseljavanja ustaša u srpske kuće u Prebilovcima. Pod njegovim rukovodstvom preko osamdeset najkrvoločnijih ustaških koljača iz Čapljine, bilo je naseljeno 3. avgusta 1941. godine u srpske kuće u Prebilovcima.
Vidjevši da je dželat i sudija jedan te isti čovjek, 125 Prebilovčana mjeseca oktobra 1957. godine piše peticiju predsjedniiu Okružnog suda u Mostaru, protiv ustaše Joze Jelčića iz Čapljine.
Pritisnuta neoborivim dokazima, tada aktuelna vlast ustašu Jozu Jelčića, smjenjuje sa mjesta predsjednika Sreskog odbora u Čapljini i sa mjesta sudije porotnika, i umjesto da mu sude kao krvoloku, Brozovi podrepaši biraju zakletog i dokazanog ustašu Jozu Jelčića, u Savjet Republike Bosne i Hercegovine, daju mu nacionalnu penziju i kao vrhunac kroatizma, odlikuju ga ničim drugim do Ordenom bratstva i jedinstva.
Prebilovčani su tek šesnaest godina poslije Drugog svjetskog rata, imali prvi put priliku da se istinski raduju. I staro i mlado, i veliko i malo, prosto rečeno vaskoliki prebilovački živalj, u jesen 1961. godine ispraćao je u Jugoslavensku narodnu armiju, prvog posleratnog mladića stasalog za vojsku, Đurasović Jovu zvanog "Lolo".
Život teče dalje, ali muke za Prebilovčane ne prolaze. Poslije osamnaest mjeseci prepiske, razgovaranja i upućivanja delegacija na sve relevantne adrese vlasti opštine Čapljine i Republike Bosne i Hercegovine, potkraj 1990. godine pristupilo se otvaranju zabetoniranih jama u kojima su se nalazili zemni ostaci srpskih mučenika. Po otvaranju jame Golubinka u Šurmancima, u jamu duboku preko osamdeset metara spustila se grupa sveštenika i održala opjelo nastradalim Srbima.
U neposrednoj blizini jame, ispod tom prilikom podignutog šatora, vršeno je čišćenje i pranje kostiju mučenika. Jedan član tima stručnjaka sa Sudske medicine i antropologije iz Beograda, koji su direktno na terenu vršili ekspertizu, za trenutak je podigao u vazduh malenu dječiju butnu kost i prisutnima objašnjavao da je to kost nerođena djeteta.
Tu se zatekao i starina Tripko-Triše Ekmečić, koji je suzna lica dugo zagledao kost, milovao je i ljubio. Teškom mukom Triše je otkidao riječi iz sebe, govoreći da ta kost može biti kost njegovog nerođenog djeteta, jer ustaše su 6. avgusta 1941. godine u jamu Golubinka u Šurmancima, bacili i njegovu suprugu Danu koja je bila zašla u deveti mjesec trudnoće.
Vidno potresen Triše ponovo ljubi kost, lice mu se grči, suze teku, ječi, kost pritiska uz srce, zanese se i klonu.
Srce nije izdržalo.
Bio sam jedan od petnaest hiljada Srba iz Hercegovine, koliko je Tripka-Trišu Ekmečića iz Prebilovaca, ispraćalo na vječni počinak. "Zaboraviti ne možemo, oprostiti ne smijemo, a svetiti se ne želimo. Osveta za zločin je ljudski grijeh, koliko i on sam", slušam rođenog Prebilovčanina, vršnjaka pobijene djece sa kojima se igrao do dvanaeste godine života, akademika dr. Milorada Ekmečića, u govoru koji je održao kao jedan od govornika, mjeseca novembra 1990. godine u Prebilovcima, po održanoj službi Božjoj za pokoj duša srpskih mučenika.
"U ime Oca i Sina i Svetoga duha dajemo odobrenje i blagoslov da možete sagraditi spomen-crkvu i da se posveti Saboru Srpskih svetitelja i Prebilovački mučenika, koji se slavi 10. oktobra", kaže se, između ostalog, u odobrenju koje čitam a koje je pristiglo od Eparhije Zahumsko-Hercegovačke i Mitropolita Dabrobosanskog, po podnešenom zahtjevu Odbora sela Prebilovaca, za izgradnju spomen-crkve u Prebilovcima.
Njegova Svetost Patrijarh Srpski G. Pavle činodejstvovao je 6. avgusta 1991. godine, a sasluživali su visoki crkveni dostojanstvenici, prilikom osvještenja temelja crkve Sabor Srpskih svetitelja i Prebilovačkih mučenika.
Među više hiljada prisutnih Srba iz cjele zemlje, tom činu su bili prisutni i predsjednik Srpske akademije nauka i umjetnosti Dušan Kanazir, te akadekici Dobrica Ćosić, Antonije Isaković, Matija Bećković i Milorad Ekmečić. Tu su bili i prvaci političkog života iz Srbije i Hercegovine, pjesnici, književnici, slikari, te sekretar Državne komisije za ratne zločine izvršene nad srpskim narodom u Drugom svjetskom ratu od strane NDH (Nezavisne države Hrvatske) i okupatora, dr. Milan Bulajić, i mnogi drugi. Projekat za crkvu izradio je arhitekta Goran Dugandžija iz Beograda.
Potkraj 1991. godine u 18 metara dugu, 15 metara široku i 2,8 metara visoku, dobrovoljnim radom izgrađenu Spomen-kosturnicu koja se nalazila u podžemnom djelu crkve, prema procjeni antropologa sa Sudske medicine iz Beograda, pohranjene su kosti od preko četiri hiljade Srba, izvađene iz dvanaest hercegovačkih jama.
Inače, kupola na crkvi trebalo je da bude visoka dvadeset metara a bio je planiran i zaseban zvonik iste visine. Međuprostor između crkve i zvonika trebao je biti izgrađen crkvenim sadržajima, a ukupna dužina celokupne građevine trebala je biti 34,8 metara.
U čapljinskom kraju i 1941. godine i 1991. godine, pjevana je jedna te ista pjesma: "Ja ustaša i ćaća mi bija, otac sinu zanat ostavija". Meseca juna 1992. godine, čapljinske ustaše su minirale i sa zemljom sravnile Spomen-crkvu u Prebilovcima.
Jednom su ih njihovi očevi žive bacali u jamu, a sada poslije pedeset godina njihovi sinovi se plaše mrtvih Srba i samo zato što su Srbi, jedne te iste ljude ubijaju dva puta. Prebilovčanima istorija uvijek trči preko leđa, tako da su svoj kamen uvijek vlastitom krvlju prskali. U kamenu i krvi mrtvi su se produživali u živima, a živima je majka crkva bila luča, učiteljica života, čuvar tradicija i riznica istorijskog pamćenja.
Istorija nas uči da je u Prebilovcima tamjan uvjek nekome smetao, prekjuče osmanlijama, juče švabama a danas hrvatsnim ustašama.
Štiteći sve ono što se krsti sa tri prsta i 1992. godine cvjet prebilovačke mladosti položio je svoje živote na oltar pravoslavlja.
Među nama nisu, ali će sa nama uvijek biti: Ekmečić (Milenka) Pavle, Krunić (Milana) Milovan, Bulut (Danila) Đorđe, Bulut (Veljka) Slobodan, Dragičević (Drage) Branko, Reljić (Jovana) Novica i Ekmečić (Danila) Bogdan.
Prema mojim saznaljima danas u Prebilovcima, slovom i brojem, žive dva Srbina, braća Risto i Božo Bulut.
Prebilovci maja 1941. godine - 994 srpske glave.
Prebilovci maja 1945. godine - 170 srpskih glava.
Prebilovci maja 1991. godine - 172 srpske glave.
Prebilovci maja 2000. godine - 2 srpske glave.
Želim osloboditi osjećanja od mržnje, te stoga vjerujem da je istina najbolja zaštitnica od nove nesreće, a nesreća je da je svaki novi dan teži od prethodnog u spoznaji da jesmo a nismo.
Ali daće Bog i Sveti Vasilije Ostroški, i svanuće i taj 10. oktobar, dan kada se slavi Sabor Srpskih svetitelja i Prebilovačkih mučenika, dan kada ćemo se okupiti u novoizgrađenoj Spomen-crkvi u mučeničkim Prebilovcima, svoji na svom.
"Sve što ištete u svojoj molitvi, vjerujte da ćete primiti; i biće vam" (Mk 11,24)
Odlazim u crkvu, krstim se i palim svjeću.
_______________________________________
' Sloboda, list Srpske narodne obnove u SAD
Broj 1784 - Vol.XLIX - 10. decembar 2000.
Fotografije i tekst koji ih prati obezbedio
Naš web-site na kojem se ovaj tekst nalazi od Savindana 2006. Godine
